zaterdag 24 november 2012

Even een update

Ik ben uitgenodigt om  volgende week bij de
Westeren Canadian Grazing Conferance
te praten over Roofdier Management.
Dit is in Red Deer ruim 600km van ons vandaan.
Ik ben vanaf Maandag tot Vrijdag onderweg of bij de conferentie.

Dus, er zal niet al te veel blogs zijn van deze kant..
maar wie weet,
 mischien een hoop verhalen als ik weer terug ben...

Volgende week gaan er een aantal pups naar hun nieuwe eigenaren.
Die breng ik weg als ik naar de conferentie gaat.
Hier zijn de pups van Snowy en Katcha.
Die doen het allemaal super goed en ze groeien als onkruid.







 

zaterdag 17 november 2012

Roxy op de uitkijk...

Roxy loopt de hele dag met mij mee als ik klusjes doet.
Zij rijdt mee op de tractor.
Als ik stop dan sprinkt zij meteen uit de kapote raam (vraag niet hoe dat is gebeurt...)
om dan op de spatboard van de tractor
te kijken wat ik aan het doen ben...
Zij is een erg slimme en leuke pup.
Zij laat de kaas niet van de brood eten.



Fijne zondag nog.

vrijdag 16 november 2012

Dit is niet meer leuk....

Nou is het weer mijn buurt en ik moet opbiechten dat ik schuld had...
Het lot zorgt altijd voor snelle retributie.
Nadat ik over Eric had geblogged,
en dat leuk vond,
 vond het "interventie van boven" waarschijlijk dat ik dat niet had moeten doen..

Ok, ok het spijt mij.
Zal ik niet meer doen.

Dit witte truck is van ons nadat ik een links afslag had genomen en tegen een andere auto heeft gebots.

Met drie brandweer autos en de politie was het allemaal best spannend.
Wij vond het een beetje een over reactie van de hulp verlening.

De andere auto was slechte aan toe en moest weg gesleept worden.
Onze auto kon nog rijden, alleen raam kapot, deur ingedekt en de frame beschadigt. Met duck tape en plastic kon wij de auto toch nog naar huis rijden.

Gelukkig was iedereen ok.
Roy vond het wel spanned zijn eerst auto ongeluk.

De schade is vooral blik schade en zal in de tien duizenden dollars zijn.
Gelukkig zijn wij "all risk" verzekerd.
Het was mijn schuld, maar ik vermoed dat de andere man ook een kleine deel schuld had...
Nu, heb ik een bekeuring en drie punten tegen mij op mijn rijbewijs.

Ik ben erg blij dat niemand iets had,
en dat wij hier over kan bloggen.



donderdag 15 november 2012

En soms komt er hulp van boven....

Afgelopen zaterdag was ik heen en weer aan rijden met onze truck en trailer met balen.
Tijdens een van deze ritjes kwam Eric met mij mee rijden.
Hij was super irritant aan doen.
Constant zeuren over waar de wielen moeten zijn,
dat ik te ver aan een kant rij,
dit was niet goed,
dat was niet  goed...

Maar gelukkig heeft "karma" of het "lot" ingegreepen..
toen hij de volgende dag moest rijden..



zondag 11 november 2012

Nadenken is even over..

... en het is nu tijd om te zorgen dat alle 1600 grote ronde balen
op de juiste plek komt te liggen.

De hele zomer hebben wij alleen maar balen gemaakt.
Deze balen liggen ongeveer 35 km van ons vandaan dus moeten dan hierheen komen.

Wij dacht eerst om iemand in te huren om het  klus geklaard te krijgen.
Maar helaas, kwam de eerste niet op dagen, de twede was te duur, de derde durfde de berg niet af te rijden met de balen.. ellende dus.

Wij hebben maar besloten om het zelf te doen.
Dus, een bale mover gehuurd ,
en met onze truck en trailer zijn wij maar begonnen.
Gelukkig kwam een aantal vrienden ons helpen.
Micheal liet ons zijn tractor gebruiken, Kenny kwam met zijn vrachtwagen rijden en buurman Martien stond klaar om alle mechanische problemen op te lossen die voor zo komen.
Bedankt!

Roy hielp met de balen,
Eric  rij op en neer,
Ik stappeled de balen  hier thuis en
Jess deed hier al de dagelijkse klusses.

Zo kunnen wij ongeveer 160 balen per dag thuis krijgen.
Nog een paar weekeinds dan moet dit klaar zijn.

De dagen beginnen vroeg en eindige in donker.
Hier zijn een paar foto's van dit ondernemen:







 

vrijdag 9 november 2012

Nadenken..zelf kennis..bucket list en losse gedachten

Tijdens de lange rit naar het zuiden, had ik natuurlijk veel tijd om na te denken.
Iets dat ik soms een beetje voorbij laat gaan door alle werk hier thuis, de kinderen, huishouden, dieren, hooi enz…
Maar nu had ik tijd,
met  alleen muziek, slechte wegen en mijn gedachten 
had ik uren over om "na te denken".

Ik heb een lijstje gemaakt.
Ik hou van lijstjes.
Het maakt mijn leven orderlijk.
Ik heb dan een gevoel dat ik kontrole heb over mijn leven als ik lijstjes maakt.
Maar diep in mijn eigen,
besef ik ook,
dat het  lijstjes maken maar schijn bedrieg is… er is geen order.
Maar goed, terug naar mijn lijst...
Sommige dingen dat op deze lijst staan wist ik wel over mijn eigen,
maar ooit is het goed om ze op te schrijven.. geeft iets meer helderheid.
 Andere dingen staan op mijn verlang lijstje... ( een "bucket list"mischien?)
En, de rest zijn niet samenhangende gedachten spinsels.


Deze hebben geen volg order, gewoon neergezet zoals ze,  vluchtig in en uit mijn hoofd komt en gaat…
  1. Ik wordt een beetje hyper van koffie.
    Ik weet niet of dat goed is voor mij.

  2. 1.       Ik luister naar mijn innerlijke stem/gedachten, en die heeft altijd veel te zeggen!Soms is het een positieve stemmetje en andere keren heeft het alleen maar negatieve inbreng.
    Soms heeft zij ook een te harde stem.
    Hier wordt ik  onzeker van. 


2.       Ik hou niet van winter autorijden.
Ik ben een schijtered..  vooral als  grote vrachtwagens voorbij komt razen.
Mijn schouders worden dan stijf en ik bijt dan op mijn al ‘te korte’ nagels.
Ik heb dan behoefte aan een massage, lekkere warme handen die de stress even weg werkt, en  lieve woordjes in mijn oor fluister
dat alles weer goed zal zijn...

3.       Ik hou ook niet van confrontatie.. maar ben ook weer te eigenwijs om mijn mond te houden.
Een maand geleden toen ik bij de locale gemeenteraads vergadering was; om te pleiten tegen de premie jacht op wolven hier binnen onze gemeente, moest ik echt een angst overwinnen. Ik vondt het erg moeilijk om in de zaal binnen te stappen, (waar meer dan 150 behoorlijk bose veeboeren waren die voor de premie jacht waren) en daar mijn verhaal te doen.  Ik durfde bijna niet te gaan.  Ik moest mijn eigen eraan toe zetten om dit te doen. Mijn stemmetje moest praten als brugman om mij te overtuigen dat ze mij in alle waarschijnlijkheid niet in de hoogste boom zou hangen...
Ik ben blij dat ik dat toch gedaan had, en ze hebben mij inderdaad niet in een boom gehangen,
 maar nog steeds, hou ik niet van confrontatie en mensen die hard tegen mij roep.

4.  Ik praat te veel.
Dus, moet ik een nieuwe mantra proberen:

5.       Ik mis een aantal mensen, ik denk dat dat ook heimwee is.
Zo zou ik weer dolgraag mijn jeugd, school vrienden willen zien, vragen hoe het met haar gaat.
Ik mis mijn moeder, die al een tijdje dood is.
Ik mis mijn vrienden in Nederland en Duitsland; die altijd klaar stond om mij een handje te helpen, advise te geven of een geintje uit te halen.
Die ook altijd een bakje koffie klaar had!
Mischien moet ik een weekje of 10 dagen terug naar NL , of Duitsland of Afrika,
om weer even “hoi”  te zeggen?
Het leven is te kort om dat niet te doen, toch?

5a. Mijn NL pasport is verlopen dus punt 5 wordt dan moeilijk.

6. Ik heb kluisenaar neigingen, zie punt 7.

7.      Ik zou graag een jaar lang een “sabbatical” willen doen.
Ik wil dolgraag een jaar lang heel afgelegen willen wonen, een berg hutje ergens. In dit jaar wil ik niet boeren, of mij zorgen maken over de hooi, huishouden, schapen en tractor. In dit jaar wil ik graag een boek schrijven, lezen, leven in en, genieten van de natuur.
In mijn dromen heb ik een aantal Sarplaninac honden bij mij, een collie, twee paarden  en een kat.  Maar mijn berghutje  moet wel voorzien zijn van een aantal gemakken, zoals een houtkachel, een vriezer, een douche, strommend water en een generator voor stroom.
Ik zou af en toe bezoek verwelkomen die een paar weken bij mij willen bivakeren, samen een beetje hout hakken, bessen zoeken, vissenvangen...
Ik denk de juiste wordt voor dit allemaal is een “mid life crises”…. Maar toch.
 Als ik terug denk toen ik kind was in Africa had ik dit zelfde verlangen, alleen toen speelde het  in Africa af,  en toen hoofde ik mij geen zorgen te maken over hout hakken.


8.       Ik vraag mij af wat levens geluk is?
Maar dat was een beetje te veel diep gang voor deze auto rit.

9.      
Ik ben verlegen, op mijn manier.

10.       Mensen/dieren die mij laat lachen (en glimlachen) doen mij goed. Mijn ziel wordt daar lichter van.
11.   Ik ken nu alle woorden van alle 6 CDs in onze grote truck nu uit mijn hoofd.
Ook al zing ik vals, als ik alleen ben, dan zing ik graag mee.

12.   Ieder keer als iemand mij een text berichje stuurt dan vindt ik dat reuze leuk.
Gaat mijn hart snelle van kloppen. Wie zal het zijn, wat willen ze?  iemand denkt aan mij tijdens deze tocht der tochten. Ik wordt hier blij van, ook al is het text alleen maar te vragen waar ik ben, hoe ver nog en of ik veilig thuis ben.
(Sommige mensen text mij over hoe het met hun pup gaat, en dat vindt ik ook wel leuk).

13.   Ik vondt het een overwinning dat ik levend thuis kwam,
en dat de truck en trailer nog in een stuk waren, na deze rit.
Gek, of mischien, te gek?
In kort, dat is een gedeelte van wat in mijn hoofd afspeelde tijdens dit  bijna twee dagen duurende lammeren weg breng expeditie.
 Laat maar weten wat in jou hoofd rond spookt als je alleen en in gevaarlijke omstandigheden ben...
Ik denk dat een normale person denkt “Shit”
Maar ik niet!


donderdag 8 november 2012

Tocht der tochten...?

Het ellende begon met de koffie dat ik thuis vergeten was...
Afgelopen weekind vroeg Eric of ik naar Camrose zou wilde rijden, om lammeren weg te brengen deze week.
Ik zei : “ok dan, woensdag”
Dus, vroeg Woensdag hebben wij de lammeren geladen, 57 in total.
Ik heb koffie gemaakt om mee te nemen,
maar helaas,  was ik vergeten om de koffie meet te nemen!
En daar begint het ellende dan.
 
Ik heb wel aan gedacht om mijn camera ( lege accu) en een hele hoop CDs mee te nemen. Camrose is dik 500km van ons vandaan. Met de veekar duurt het meestal ongeveer 6 uur heen en 6 uur terug.
Ik had eigenlijk naar de weerbericht moeten kijken dinsdag avond,  maar zat liever naar de Amerikaanse verkiezing te kijken.
Yay! voor Obama.

Ik rij weg, zonder koffie…
Binnen 20 km moest ik al twee moose (elanden) ontwijken op de weg.

Diep ademen en voorzichtig verder rijden.
Bij Valleyview ( 80km van ons vandaan) waren de wegen slecht. Er was veel sneeuw gevallen en de sneeuploegen waren niet begonnen met ruimen.  Nu weten wij uit ervaring, dat Valleywview altijd een beetje traag is met sneeuw ruimen. In High Prairie beginnen ze meteen eraan, dus onze wegen zijn vaak snel goed begaanbaar. Maar in Valleview kan dat even duren…


Ik ging langzamer rijden en dacht dat als ik bij Little Smoky ben, dan zal het mischien beter gaan...
Helaas, was dat niet zo. De weg was alleen maar slechter geworden. Er was zoveel sneeuw gevallen (20cm), dat toen allemaal aan de weg is gaan vriezen. Je kon de weg niet zien, alles was gewoon een witte, gladde vlakte.
Bij Fox Creek, begon het flinkt te sneeuw en waaien, met mistige plekken. Je kon geen hand voor ogen zien, alles was gewoon wit. (Dit foto was op een goede traject..)

Hier en daar waren een aantal trucks en autos in de berm, gewoon van de weg geglijden. Bij een aantal hellinging stond vrachtwagens plots stil om alsnog sneeuw ketting op te doen.
Het werd bar en boos. Het verkeer ging op plekken stap voets rijden. Af en toe raasde een vrachtwagen voorbij en je werd meteen verblind door alle sneeuw, en ijs dat tegen je ruit wordt geslingert.
Ik stopte in Whitecourt voor een koffie, het was erg vermoeind auto rijden met een grote veekar achter je. Na de koffie had ik iets meer andrenaline.. en ging door rijden.
Ik telde al meer dan 14 trucks in de berm, ik zag een autos van de weg vliegen, er was een botsing op een kruispunt omdat iemand niet kon remmen. Meer dan 240 ongelukken in de Edmonton omgeving zei de news.
Ik moest wel even denken dat het maar goed was dat Eric een levens verzekering op mij had…
Rond half vier kwam ik op de  plek van bestemming. Lammeren wegen, auto vast rijden in de sneeuw, lammeren met pijn en moeite lossen, auto lossen en dan weer beginnen op de terug rit.
Doordat de auto stil gezet was toen wij de lammeren ging wegen had ik het niet door dat de remmen bevroren zijn geraakt. Dus, toen ik bij verkeers lichten moest stoppen deed de remmen niks. Ik slingerde met de kar links en rechts en fanatiek zat ik de remmen te pompen. En zachtjes kwam de auto en kar tot stil stand. Zucht.
Het begon donker te worden dus heb ik de (wijze) besluit gemaakt om niet verder te rijden en een nacht bij kennissen in Mayerthorpe door te brengen. Wat normaal 2.5 uur rijden was duurde nu  dik 4 uur. Nog steeds vlogen er autos links en rechts van de slechte wegen. Er waren volop sneeuploegen bezig maar die kon de aanvriezend sneeuw niet bij houden.
Op een geven moment, kwam de politie achter mij rijden en ja hoor aan ging de zwaai lampen. Ik rustig stoppen ( hard pompen op de remmen).  Shit. “Eh, mevrouw je heb geen lichten op de kar”. Wat??? Die had ik gecontrollerd en ik had lichten. Ja zei de vriendelijk politie man, door alle ijs, zout, grind en ijzel is er waarschijnlijk nu een slechte verbinding. Als mijn alarm lichten het zo doen, mocht ik verder..
Gelukkig deed die het wel dus kon ik verder rijden naar de kennissen van ons.
Na meer dan 12 uur auto rijden in erg gevaarlijke omstandigheden , kwam ik aan.
Vanochten begon het weer. Eric had al gebeld dat het nu ook in het noorden aan het sneeuwen was.. Met een grote zucht begon ik op de reisje naar huis. Ik had al de remmen gecheckt, de ruitervloeistof bijgevuld, getankt en was klaar om de wegen weer te trotseren.
Het ging iets wat beter nu, het was daglicht en de sneeuwploegen waren druk bezeig geweest. Ik kon nu rond 80km/uur rijden. Toen een vrachtwagen voorbij kwam en mijn ruit weer volspettered, kon ik weer helemaal niks zien. Op dat moment zit je hart wel in je keel. Ik snel ruitervloestof erop spuit  om de ruit weer schoon te maken, maar helaas deed ie niks. De ruitervloeistif leiding was kei bevroren. Dus, ik moest even langs de snelweg stoppen om mijn ruit even met de hand te wassen. En dat moest wel  regelatig gebeuren tijden de hele trip naar huis.
Op een mooi schoon stuk van de snelweg, ging alles lekker. Ineens begon de veekar heen en weer te slingeren.  Ik zag op dat moment dat ik binnen een paar seconde de berm zou induiken, ik ging met alle concentratie proberen de truck en kar op de weg te houden, niet remmen, niet over sturen, KALM blijven en langzaam weer proberen recht te trekken. Gelukkig was er geen verkeer dicht bij mij.  De veekar slingerde wild over beide banen van de snelweg. Het voelde aslof het eeuwig duurde, de berm kwam heel dicht bij, maar uiteindelijk spoorde de kar weer en kon ik weer "veilig" verder.
Ik moest toch wel even stoppen voor een LARGE BLACK COFFIE PLEASE! Even een text sturen. Tot rust komen en dan op naar de laaste 150 km naar huis.

Ik ben thuis gekomen, ging de koeien en paarden voeren. Roxy, mijn border collie pup was wel erg blij om mij te zien.
Ik was blij dat ik levend thuis kwam.
Dus, de les van mijn blog vandaag is:
“als je de koffie vergeet,
dan is het mischien beter om thuis te blijven”!
~wijze woorden
van Louise
xxx

zondag 4 november 2012

Puppies en Kalfjes

Ik heb een nieuwe border collie pup.
Zij is een dochter van mijn liever Lad.
Haar naam is Roxy en zij is piep klein en erg lief.
Zij is zo lief en schattig dat ik nu al twijfel of zij mijn volgende, stoeren werk hond gaat worden...

Vandaag was ook het weeg dag for de 4-H jeugt klub.
Nee, de kinderen worden niet gewogen..
 maar hun stieren.
Ieder lid die meedoet aan de stier project, selecteert een stier,
dit beesje wordt dan vet gemest van nu tot volgend jaar juni.
De kinderen moeten hun stieren dan verzorgen, wassen, showen en dan uiteindelijk verkopen tijdens een veiling.

Vandaag was de begin dag.
De stieren worden gewoegen, krijgen een oor nummer en dan gemeten en geent.
Het is een gezellig dag,
de kinderen horen mee te helpen en niet alleen kleppen en kijken vanaf de hek hoe de ouders het werk doen!!!


Hier is Jess haar stiertje.
Zijn naam is "Red Bull"

en,
op dit moment denk/wenst/hoopt hij....

 
Erg gelukkig ziet hij er niet uit.
Van alle stieren was hij wel de kleinste ( maar hij is wel lief hoor...)
 dus Jess moet haar best doen om te zorgen dat hij goed groeit...


Roy had besloten dat hij geen stieren project wilde doen dit jaar.
Hij houdt het bij paard, ooi lam en markt lam, en het buiten leven project.
Jess doet Stier, Paard, ooi en markt lam, zij is ook gekozen om voorzitter van de 4-H club te zijn dit jaar.
Ik denk dat het een druk  4-H jaar gaat worden...
Zucht...Ik ga gauw een red bull halen...